The importance of being original

M: Είδα πριν από λίγο τους Muse να τραγουδάνε το resistance, το οποίο είναι τέλειο τραγούδι, με καταπληκτικούς στίχους, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως έβλεπα τον τραγουδιστή και σκεφτόμουν πως οι στίχοι είναι τόσο δραματικοί και πως ίσως αν το τραγουδούσε με άλλον τρόπο, το τραγούδι να ακουγόταν ακόμα καλύτερο, αν ήταν, ας πούμε λίγο περισσότερο σαν τον Molko, αν είχε βάψει λίγο περισσότερο τα μάτια του, τότε ίσως το αποτέλεσμα να ήταν πιο δραματικό και να πήγαινε καλύτερα με το τραγούδι. Και τότε, για να ένα δευτερόλεπτο, διέκρινα μια προσπάθεια από τον τραγουδιστή, που βέβαια ίσως να ήταν και η ιδέα μου, μια προσπάθεια να γίνει λίγο πιο δραματικός. Αλλά δεν μου άρεσε καθόλου. Και σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν να ακούσω ένα τέτοιο τραγούδι να το τραγουδάει κάποιος με τον πιο απλό τρόπο, να ακούς δυνατή μουσική με συναισθηματικά φορτισμένους στίχους, από το στόμα ενός καθόλου δραματικού ανθρώπου. Κι αυτό συμβαίνει συχνά, έτσι δεν είναι; Δεν χρειάζεται να είσαι υστερικός για να νιώσεις βαθειά συναισθήματα, μάλλον το αντίθετο ισχύει άλλωστε. Είναι ίσως πιο ελκυστικό να τα βλέπεις να εκδηλώνονται με τόσο δραματικό τρόπο, αλλά ο απλός και λιτός τρόπος συνήθως είναι και ο πιο αληθινός. Και μετά σκέφτηκα τους Radiohead. Αλλά βέβαια προτιμώ τους Placebo.