Τσάι και συμπάθεια

Η Ν. κοιτάει έξω από το παράθυρο ανακουφισμένη. Τα χρώματα της άνοιξης φωτίζουν το ξημέρωμα κι εξημερώνουν την ψυχή της.
“Επιτέλους, η μέρα έφτασε” σκέφτεται φωναχτά, αφού κανείς δεν είναι κοντά να την ακούσει. Η Ν. μένει μόνη της εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν παραπονιέται. Είναι μάλιστα σχεδόν σίγουρη πως της αρέσει έτσι. Έχει όλο το χώρο και το χρόνο στη διάθεσή της. Κι εξάλλου δεν είναι εντελώς μόνη της. Μένει κι ο γάτος μαζί της, ο γάτος χωρίς όνομα, γιατί η Ν. ποτέ δεν κατόρθωσε να διαλέξει ένα όνομα για τον γάτο. Κι έτσι τον φωνάζει Γάτο.
“Οπότε τεχνικά ο γάτος έχει όνομα” υποστηρίζει η Ν. για να καλύψει την αναποφασιστικότητά της περισσότερο.
Όλα είναι έτοιμα. Η Ν. έχει στρώσει το πιο ωραίο της τραπεζομάντηλο, μάζεψε τα πιο ωραία λουλούδια από τον κήπο και τα τοποθέτησε στο πιο όμορφο βάζο της. Αγόρασε το καλύτερο τσάι, έβαλε τον καλύτερο εαυτό της για να φτιάξει το πιο νόστιμο κέηκ σοκολάτας και τα πιο τραγανά μπισκότα, έτσι ώστε να δημιουργήσει την πιο όμορφη ατμόσφαιρα για το πιο γλυκό πρωινό της άνοιξης. Το πρωινό που θα μοιραζόταν μαζί του μετά από πολύ πολύ καιρό.
Εκείνος έρχεται σε λίγη ώρα κι η Ν. φοράει το πιο λουλουδάτο της φόρεμα και το πιο χαμογελαστό της πρόσωπο για να τον υποδεχτεί. Αν έχει υπολογίσει σωστά, σε λίγο το αεροπλάνο που τον μεταφέρει θα προσγειωθεί κι αν όλα πάνε καλά το κουδούνι δεν θα αργήσει να χτυπήσει.
Η Ν. ισιώνει το τραπεζομάντηλο και τακτοποιεί τα μαξιλάρια στον καναπέ. Ακόμα δυσκολεύεται να πιστέψει πως η μέρα επιτέλους έφτασε. Τον περιμένει πολύ καιρό, πάρα πολύ καιρό. Μιλούσαν βέβαια στο τηλέφωνο κάθε βράδυ και το καλοκαίρι τον επισκέφτηκε για πέντε μέρες, οι οποίες κύλησαν χωρίς να το καταλάβει και μετά επέστρεψε στο σπίτι της και στο γάτο της κι από τότε τον περίμενει να επιστρέψει, μόνιμα πια, για να τον βλέπει κάθε μέρα και να κυλούν όλες οι μέρες τόσο όμορφα και μαγευτικά, όσο αυτές οι πέντε μέρες που μοιράστηκαν το καλοκαίρι.
Αυτές οι πέντε μέρες πρέπει να ήταν οι πιο όμορφες της ζωής της. Εξωτικός προορισμός, εξωτικοί άνθρωποι, εξωτικό φαγητό, εξωτική μουσική. Και πολλές εξωτικές αγκαλιές με τον πιο όμορφο κι εξωτικό σύντροφο. Εκείνον που σε λίγο θα είναι πάλι κοντά της.
Και μετά ήρθε ο χειμώνας. Άχρωμος και μοναχικός. Θυμάται τα Χριστούγεννα. Την περίμενε αυτή τη μέρα με μεγάλη ανυπομονησία. Είχε στολίσει το σπίτι της με το πιο ψηλό δέντρο, με πολύχρωμες γιρλάντες και τα πιο όμορφα και χρωματιστά λαμπιόνια. Η μέρα όμως ήρθε και πέρασε γρήγορα και δεν της άφησε τίποτα άλλο παρά μια γλυκιά μελαγχολία. Γιατί εκείνος έλειπε.
Και μετά ήρθαν τα χιόνια. Όλοι υπόσχονταν ότι από μέρα σε μέρα θα έκαναν την εμφάνισή τους. Κι η Ν. ήθελε να είναι έτοιμη. Αγόρασε ξύλα για το τζάκι και το πιο όμορφο πάπλωμα και τα περίμενε κουλουριασμένη στον καναπέ. Τα περίμενε με ανυπομονησία. Και τα χιόνια ήρθαν κι έφυγαν και δεν της άφησαν τίποτα άλλο παρά μια κατεστραμμένη λεμονιά στον κήπο κι ένα κρυολόγημα που έκανε πολύ καιρό για να περάσει. Εκείνος δεν ήταν μαζί της.
Τίποτα δεν μπορεί να ευχαριστηθεί η Ν. όταν εκείνος δεν είναι μαζί της. Ή μήπως δεν είναι έτσι;
H N. κοιτάει στον καθρέφτη τις ειδικά για τη μέρα τέλειες μπούκλες της, όταν μια αλλόκοτη σκέψη κάνει την εμφάνισή της και σφηνώνεται στο μυαλό της, προσπαθώντας να χαλάσει την τέλεια στιγμή της.
Όταν εκείνος έρθει, δεν θα απομείνει τίποτα να περιμένει. Δεν θα υπάρχει πια καμμιά δικαιολογία, για τα επόμενα θλιβερά Χριστούγεννα και τις κρύες χιονισμένες μέρες. Όταν εκείνος έρθει, θα είναι συνέχεια ευτυχισμένη. Θα πρέπει να είναι συνέχεια ευτυχισμένη. Δεν θα έχει πια δικαιολογία για να μην είναι. Κι όταν οι εξωτικές μέρες που έρχονται, σταματήσουν να είναι εξωτικές, τι θα ακολουθήσει; Θα κρατήσουν μήπως πάντα οι εξωτικές μέρες; Δεν θα λέγονταν εξωτικές, αν κρατούσαν για πάντα. Και μετά τι;
Ποιος χρειάζεται λίγο ακόμα τσάι και συμπάθεια; Γιατί σίγουρα η Ν. δεν είναι έτοιμη για κάτι περισσότερο. Πίνει λίγο τσάι ακόμα, χαζεύει για λίγο ακόμα στον καθρέφτη τις τέλειες μπούκλες της, μέχρι που βάζει τα χέρια της ανάμεσα τους και τις τσαλακώνει με μανία, ώστε να σταματήσουν να είναι τόσο τέλειες. Όταν ικανοποιείται με το αποτέλεσμα, αρπάζει το πανωφόρι της και φεύγει.
Η Ν. είναι αποφασιμένη να μην είναι εκεί όταν εκείνος έρθει. Θα μείνει ο Γάτος να τον περιμένει.

The importance of being original

M: Είδα πριν από λίγο τους Muse να τραγουδάνε το resistance, το οποίο είναι τέλειο τραγούδι, με καταπληκτικούς στίχους, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως έβλεπα τον τραγουδιστή και σκεφτόμουν πως οι στίχοι είναι τόσο δραματικοί και πως ίσως αν το τραγουδούσε με άλλον τρόπο, το τραγούδι να ακουγόταν ακόμα καλύτερο, αν ήταν, ας πούμε λίγο περισσότερο σαν τον Molko, αν είχε βάψει λίγο περισσότερο τα μάτια του, τότε ίσως το αποτέλεσμα να ήταν πιο δραματικό και να πήγαινε καλύτερα με το τραγούδι. Και τότε, για να ένα δευτερόλεπτο, διέκρινα μια προσπάθεια από τον τραγουδιστή, που βέβαια ίσως να ήταν και η ιδέα μου, μια προσπάθεια να γίνει λίγο πιο δραματικός. Αλλά δεν μου άρεσε καθόλου. Και σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν να ακούσω ένα τέτοιο τραγούδι να το τραγουδάει κάποιος με τον πιο απλό τρόπο, να ακούς δυνατή μουσική με συναισθηματικά φορτισμένους στίχους, από το στόμα ενός καθόλου δραματικού ανθρώπου. Κι αυτό συμβαίνει συχνά, έτσι δεν είναι; Δεν χρειάζεται να είσαι υστερικός για να νιώσεις βαθειά συναισθήματα, μάλλον το αντίθετο ισχύει άλλωστε. Είναι ίσως πιο ελκυστικό να τα βλέπεις να εκδηλώνονται με τόσο δραματικό τρόπο, αλλά ο απλός και λιτός τρόπος συνήθως είναι και ο πιο αληθινός. Και μετά σκέφτηκα τους Radiohead. Αλλά βέβαια προτιμώ τους Placebo.

Για όλα φταίνε τα τραγούδια

Top 5 τραγουδιών που μπορεί να σε τρελλάνουν αν τα ακούς συνέχεια:
1) Demolition lovers - My chemical romance (με διαφορά)
2) Meds - Placebo
3) Perfect day - Lou Reed
4) Muscle museum - Muse
5) Therapy - Screamager

Freak On A Leash